Kuif‘Wat zit je kuif goed! Hij is echt mooi. Het lijkt wel een golf!’
Dat zijn de betere complimenten. Dankjewel tante Yvonne. Zonvakantie 2Ik had het niet zo bedacht maar ik beleefde mijn eigen eerder geschreven weblogstukje. Niet dat ik werd vertrapt door een kudde senioren in een all inclusive, wel dat ik op microfietsvakantie ging. Ik koos een omgeving waar ik niet eerder geweest was en die goed te doen was met trein ( ik neem mijn mountainbike mee in de trein dus 5x overstappen valt in de categorie ‘niet goed te doen’, ik weet het, ik ben een luxepaard). Omgeving Breda leek me een goed idee. Zo gezegd zo gedaan: rugzakje gepakt, fiets mee, trein in en klaar. Voor ik het wist fietste ik over ‘de konijneberg’. Dit klinkt heel waterschapsheuvel maar het bleek het lokale industriegebied. Ok, maakt niet uit, zo gaat dat met mijn fietsvakanties en je moet er even doorheen maar dan kom je ook ergens. Mijn mountainbike heeft een naam, alle drie mijn fietsen hebben een eigen naam. Ze zijn belangrijk voor me want ze zorgen dat ik op plekken kom waar ik anders niet zou komen. De mountainbike heet de blauwe draak. Hoe meer ik dit ga toelichten hoe raarder het klinkt, als een gesprek waarin je jezelf vastpraat en hoe meer je zegt hoe vaster je komt te zitten dus daar stop ik nu mee. Dus anyhoo, dat allemaal even terzijde: Tien minuten later reed ik met de blauwe draak over smalle paadjes door mooie bossen en over zandpaden langs weilanden en akkers met een boerderij zo hier en daar. Alsof ik in een ander land was. De lucht was grijs en het was stil in die zin dat er geen stadsgeluiden waren. Het bos viel als een soort dekentje over me heen. De blauwe draak en ik wentelden ons in een tijdloos gekeuvel van bewegen. Alsof er helemaal geen tijd was, dus eigenlijk alsof er alleen maar tijd was. Eindeloos veel tijd dus alles kon langzaam. In de verte zagen we af en toe een mens. Het regende zo zachtjes dat je het bijna niet voelde, het was de zachtste regen ooit. Er waren veel omgevallen bomen. Ik rook de lente. Ik hing de ontdekkingsreiziger uit tot ik geen zin meer had. En toen volgde ik de ouwe trouwe rood-witte ANWB paddestoelen en stond ik binnen een half uur weer op het station in Breda. Het was zo n dag waarop alles goed was. Toen ik in de trein stapte ging de zon schijnen. Heel even.
Wereld erfgoed nominatie wat mij betreftVoila. De Oosterhoutse kaneelstok. Blijft nog jaren goed. Niks meer aan doen.
De zonvakantieMisschien moet ik even weg, bedacht ik me. Even er niet zijn, of eigenlijk: ergens anders zijn. Misschien moet ik met vakantie. Ineens, zonder overleg schoten er allerlei beelden in mijn hoofd en ik zag een gezonde, fitte en gebruinde versie van mezelf in korte broek met korte mouwen over een zacht glooiende, perfect geasfalteerde, verlaten kustweg fietsen. Blauwe zee links, bossen rechts en voor me niks dan blauwe lucht, zon, een terrasje hier en daar. Mijn bidons gevuld met water, een reep in mijn achterzak en een fantastische fiets waar ik zonder enige moeite de kilometers op wegpeddelde. En zo kwam het dat ik ineens ‘zonvakantie’ googelde.
Even voor de realitycheck: ik kan me niet herinneren ooit eerder het woord gegoogeld te hebben. En als ik met vakantie ga dan ga ik: 1) samen met K met het autootje en racefietsen achterin en zitten we ergens op of in de buurt van een berg. Of: 2) ik ga in mijn eentje op de fiets ergens heen dus dat valt in de categorie Nederland, België maar in ieder geval iets met veel bos en weinig mens. Wat ik probeer duidelijk te maken: ik was niet helemaal voorbereid op het parallelle universum waar ik in terecht kwam. Er zijn plekken waar je alleen als 55 plusser heen mag. Er zijn plekken waar ” de veelheid aan Nederlandse zenders op TV” het unique selling point is. Er zijn plekken waar als je selecteert op “sportief” je in een bowling en minigolf hotelcomplex terecht komt. Er zijn ook plekken waar “ water en wijn bij de hotelprijs inbegrepen zijn”. En overal zijn er zwembaden terwijl het hotel dan wel appartementencomplex aan het strand liggen. Of 500 meter er vandaan. Er zijn ook plekken waar je niet met kinderen naartoe kunt ( minimum leeftijd 18 jaar). Ik heb de hele middag zitten klikken, ik kon me er niet van losrukken. Ik viel van de ene verbazing in de andere. 7 dagen weg incl vliegreis, hotel met ontbijt voor 332 euro. Dat kan toch gewoon helemaal niet? 872 treffers voor een week weg incl reis en verblijf voor 500 euro max. Dat is toch absurd? Ik klikte vervolgens het hokje duurzaam aan en toen bleef er 1 appartementen complex over. Ik kwam er niet achter wat de duurzaamheidsfactor precies inhield. Ineens zag ik mezelf in het restaurantgedeelte van een hotel, op zoek naar iets vegetarisch dat geen patat was, struikelend over een bowlingbal om vervolgens vertrapt te worden door een kudde dronken 55 plussers op zoek naar de animatie ( BZN?). Misschien ben ik er gewoon nog niet aan toe. An het fenomeen zonvakantie. Wel aan zon. En ook aan fietsen. Maar misschien Is het beter voor de wereld, de 55 plussers en mezelf om naar een bos te gaan. Mijn witte en onfitte zelf hijgend en puffend op mijn trouwe blauwe mountainbike. Hopend op een hert of een wild zwijn. In het echt. En dat het ondertussen zachtjes is gaan regenen maar dat het niet meer uitmaakt. Omdat het al goed is. Groot en groen en stil. Ik ga even googelen. DemocratieToen ik vanochtend de verkiezingsuitslagen zag overviel me een gevoel van moedeloosheid. Ok dus een seksistische, liegende, narcistische partij heeft de meeste stemmen behaald. Wauw. Wat zegt dat over de stemmers? Ik werd er een beetje treurig van. Maar toen realiseerde ik me ineens het volgende. Komt ie:
Ik ben -op vanochtend na- over het algemeen wel enthousiast over het principe van democratie. Ik pas het ook regelmatig toe in mijn klas: ‘we nemen een democratisch besluit’ en dat wil zeggen meeste stemmen gelden. Dit werkt al vanaf groep 2 en bijkomende lolligheid is dat ouders, als ze tegen hun 7 jarig kind zeggen: ‘ruim jij de vaatwasser even in’, van hun kind te horen krijgen: ‘nou, kunnen we hierover met zijn allen even een democratisch besluit over nemen?’. Echt gebeurd. Ook als er gestemd kan worden brei ik daar een heel thema omheen met lessen die allemaal te maken hebben met politiek, democratie, 1e en 2e kamer, ministers, minister president etc. Ja vanaf groep 3 ja. Rekenen, lezen, spelling, aardrijkskunde, geschiedenis, alles kun je binnen dit thema doen. De grote apotheose is natuurlijk het stemmen zelf. Volksmennertje als ik ben weet ik het wel altijd zo te draaien dat we op de partij voor de dieren gaan stemmen. Daar is overigens vrij weinig voor nodig, kinderen zijn ook wat dat betreft stukken slimmer dan grote mensen. Met zijn allen naar het stembureau, superlollig en spannend. De kinderen zijn helemaal voorbereid (Wat hebben we nodig? Stempas en je paspoort juf), de mensen bij het stembureau zijn blij met het verzetje dus die gaan het ook nog es uitgebreid uitleggen. En ook handig: ik heb meteen gestemd. Win-win. De dag daarna bekijken we de verkiezingsuitslag. Een aantal jaren geleden deed ik dit met groep 4 en won de VVD tot grote teleurstelling van mijn groep. We hebben vervolgens Mark Rutte een brief geschreven om hem te feliciteren met zijn overwinning en om hem te wijzen op wat hij allemaal beloofd had. Mark Rutte heeft toen van ons 27 brieven gekregen. Je kunt een hoop van hem vinden maar we kregen een persoonlijke brief van hem terug waarin hij inging op de gestelde vragen uit de brieven. Kudos voor meneer Rutte ( of voor Caroline, day maakt me verder ook niet uit). Ik doe dit nu al zo’n jaar of zes en ik ben van plan het te blijven doen tot ik met pensioen ga dus tot mijn vijventachtigste schat ik zo in. En toen viel het kwartje: hou moed lieve mensen, geef niet op! Over een jaar of 7 is de eerste groep kinderen die ik lesgaf 18 jaar en die gaan ALLEMAAL stemmen! Op de partij voor de dieren! En die gaan al hun vrienden beïnvloeden! Want die weten supergoed hoe het zit. En dankzij sociale media wordt dat heel snel een heel grote groep. Dus nog 7 jaar afzien en dan gaat het goedkomen. De partij voor de dieren wordt de grootste partij! Ze worden elk jaar groter! Want dan wordt de volgende groep 18, en daarna de volgende. Tot in de eeuwigheid! Jaaaaaaah education is a powerful tool. Dus geen dank en graag gedaan. Het is nog allemaal niet naar de knoppen want wij zijn er ook nog. Hou vol. Dan doe ik dat ook. MaastrichtIk ging naar Maastricht om vrienden B en T bezoeken. Ik had ze misschien al een jaar niet gezien. Vriend B en ik gaan al heel lang terug. Internet was nog een culturele nouveauté. Zo lang dus. Het goede van deze vriendschap is dat als we elkaar zien het meteen verder waar het de vorige keer gebleven was. Ook al zit daar een jaar tussen. Ik ging met de trein en nam mijn racefiets mee. We kletsten. Ik werd verwend met eten en gezelligheid en een fijn bedje. Ik ging fietsen. Dat viel wat tegen; in mijn gedachten ben ik fitter en lichter dan in het echt en na 35 kilometer klimmen wilde ik als een kleuter mijn fiets weggooien en gaan dreinen. Gelukkig was ik in mijn eentje en in mijn eentje los ik het dan toch maar op. Ik fietste. De zon scheen en ik hoorde immens veel vogels fluiten. Een orkest. Er was bijna niemand op de weg. Ik dronk koffie, ik at een stuk vlaai en fietste verder. Mijn benen verzuurden bij elke heuvel iets meer. Ik besloot niet de volledige 115 km te fietsen maar nog wel een gemene steile puist mee te pikken. Ik vloekte en ik hijgde mijn hart er bijna uit. Mijn benen ontploften. Ik besloot om -wat er ook gebeurde- niet af te stappen want dat zou dan voor het eerst zijn. Ik worstelde en harkte en uiteindelijk kwam ik boven. Ik stond te hijgen alsof ik zojuist de Mont Ventoux had beklommen in plaats van een heuvel van 600 meter. Ik realiseerde me dat Luik Bastenaken Luik fietsen over een dikke maand niet realistisch is. Au. Ik fietste naar Maastricht. Maakte een rekenfoutje en fietste daardoor net geen 100 km. Werd mee uit eten genomen door B en T, wandelden naar huis, dronken thee, probeerden een pepermuntje in de fik te steken ( dat deed mijn oma vroeger, een wetenschappelijk experiment dat indertijd diepe indruk op me maakte door de steekvlam die er uit kwam). Het pepermuntje brandde niet. Waarschijnlijk waren de pepermuntjes van mijn oma van een gemenere kwaliteit. We bespraken het leven tot we omvielen van de slaap. Ik heb in tijden niet zo lekker geslapen. Het is een groot geluk om vriendschap en liefde om je heen te hebben. En om te blijven fietsen.
Maart ‘Het belangrijkste is dat je de aankomende twee weken zo min mogelijk je hoofd gebruikt’ zei de bedrijfsarts, ‘behalve dan in het verkeer he’.
Het is bizar hoe makkelijk de dagen voorbij vliegen terwijl ik heel weinig doe. Beetje fietsen, filmpje kijken, slapen, eten maken. wasje hier, afwasje daar, boodschap doen. Het klinkt leuker dan het is. Mijn hoofd staat nog steeds aan maar het is wel wat rustiger geworden. ‘Je zou eens moeten onderzoeken hoe het voor jou is om jezelf toestemming te geven om echt helemaal niks te doen’ zei een goeie vriend. ‘Gewoon echt een hele dag op bed te liggen of om van jezelf alles te mogen’. Daar ben ik nog niet. Ik moet altijd wel iets van mezelf. Waarom? Ik weet het natuurlijk ergens wel. Maar het duurt nog even voor ik dat ook hardop kan benoemen. Tot die tijd worstel ik nog even door. Maar een ding weet ik al wel: ik kom boven. Over 3 dagen is het lente. TIjdIk kwam deze ansichtkaart tegen ( Hallo Ansichtkaart, alles goed?) Hij werd in 1962 verstuurd aan mijn oudtante. Ik vind het een troostende gedachten dat een aardige handeling (kaart sturen) een herinnering is in een vaste vorm (kaart) en nu nog steeds bestaat in een andere tijd of eigenlijk door alle tijd heen. Daardoor blijft er iets in het nu over van de mensen over wie het toen ging.
Buiten regent het. De bomen en struiken in de tuin bewegen alle kanten op, buigen mee. De wind heeft er zin in en waait op zijn best, komt van alle kanten tegelijk, zo lijkt het. De takken van alle planten van wie ik de naam niet weet zwiepen, dat is het beste woord: zwiepen. Alles zwiept ( als ik het woord nu nog een keer moet typen ga ik twijfelen aan het bestaan ervan). De koolmezen laten zich niet zien. De tuinduif wel, die zit op een tak van een stevige boom zodat hij niet misselijk wordt van al dat heen en weer gezwaai. Het is een dag om binnen te blijven, brood te bakken en om te kijken naar alles wat zich afspeelt buiten zonder er zelf iets mee te hoeven. Dat is eigenlijk best wel een cadeau. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |