Bovenop de colle st. Lucia is een uitkijkpunt en kijk je het dal in. Het ziet eruit als een enigszins chaotisch Marklin tafereel. Overal om me heen zijn bergen. Dus afwisselend ben ik heel klein en is de wereld beneden me heel klein. De bergen ontroeren me want ze zijn afwisselend intimiderend in hun grootsheid en onherbergzaamheid en kwetsbaar door het toerisme dat eromheen geproduceerd wordt en de aanslagen die er door menselijk handelen op hen gepleegd worden. Ik ben me bewust van de kromheid van mijn taalgebruik, ik weet alleen nu even niet hoe ik me beter uit kan drukken.
De bergen zijn oude slapende reuzen. Niet meer van deze tijd waarin alles (beleving) maakbaar fotogeniek en afvinkbaar moet zijn. De reuzen laten het gelaten over zich heen komen. Totdat ze er ineens klaar mee zijn en met groot vertoon van macht het laten regenen , hagelen, stormen, waardoor stukken landschap wegglijden, bomen knakken als lucifershoutjes en alles onbegaanbaar wordt. Hoofdschuddend schudden ze wat rotsblokken van zich af en gaan weer slapen. De kleine mensjes weten weer wie de baas is. Al is het maar voor heel even.
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |