Toen ik vanochtend naar buiten keek kreeg ik de neiging om te gaan juichen.
Alles was bedekt met een laagje rijp. De zon scheen ( ik was laat opgestaan) en alles zag er knisperig uit. Mijn lievelingswinterweer. Hoewel ik nog steeds niet bevrijd ben van een hardnekkig virus moest ik naar buiten. Het was joepie.
0 Reacties
Ik fietste over een fietspad. Voor me reden twee oude mensen, een man en een vrouw. Ze hoorden bij elkaar. De man fietste aan de buitenkant. Hij slingerde nogal en maakte hierbij gebruik van de volledige breedte van het fietspad. Ik wilde erlangs. Ik belde. Geen reactie. Ik riep: pardon mag ik er even langs alstublieft? Ja, zo beleefd ben ik. Geen reactie. Ik riep het nog een keer. Geen reactie. De man slingerde stug door. Ik riep ( en nu heel hard): hallo ik wil er heel graag even langs! De vrouw riep op boze toon naar me Ja hij is doof hoor! Daar kan hij toch niks aan doen. Ik riep: ja dat is duidelijk! De vrouw gebaarde naar de man en ik fietste ze voorbij. De vrouw riep iets na en het stak me. Ik dacht: waar is dat nou voor nodig. Toen ik bij het stoplicht wachtte bleek dat ze achter me stonden. Ik draaide me om en vroeg: waar is dat nu voor nodig, dat onaardige? De vrouw had een verbeten blik ( ik zag haar ogen en ik dacht: ok kansloos, maar toch he). Ze had een beetje oranje grijs haar. Ze riep: nou hij is doof en jij ken nie in me hoofd kijke dus ik zou maar gauw mijn mond houwe. Ik zei: ik maak zelf wel uit of ik mijn mond hou en ik vraag me gewoon af waarom je zo onaardig doet. Ik begon nu zelf een beetje kwaad te worden. De man keek naar mij en toen naar zijn vrouw. Hij had waterige oogjes. Hij zei tegen zijn vrouw: Dat wijf is gek. En hij wees naar me. Ik had zin om ze allebei een klap te geven omdat het me echt raakte. Dat harde en dat stompzinnige gedrag. Maar dat deed ik niet. Ik zei: nou ik wens jullie veel vrede en wijsheid want dat hebben jullie hard nodig. Ik fietste weg (en ik dacht: vrede? Dat woord heb ik volgens mij het hele jaar nog niet gebruikt. Die kerstdagen hebben er toch aardig ingehakt). Trut! Riep de vrouw me na.
Panamarenko is overleden.
Ik kan niet goed de woorden vinden voor wat ik wil zeggen. Ik weet niets over de persoon, meestal is dat beter als je houdt van kunst. Terwijl ik dit schrijf betwijfel ik of het klopt wat ik zeg. Ik denk het niet. En eigenlijk is het niet erg, het doet er niet toe. Ik vind zijn werk te gek, een overwinning op het “dat gaat waarschijnlijk niet lukken”. Het uitvinden wat hij deed was voor mij een soort gedicht. Ik hoop dat hij ergens rondvliegt en dan zwaai ik ook al weet ik niet helemaal zeker waar naar toe. Oude en nieuwe dingenCollega Juf: ok dus in de bijbel hebben we het oude testament en het nieuwe testament. En wat zit daar tussenin?
Kind: de oerknal! Ik lees nieuwsberichten die ik niet begrijp ( wachtgeld, reiskosten vergoeding terwijl je ook een auto met chauffeur hebt), smeltend ijs, overstromingen in Kenya, Ajax heeft iets helemaal verkeerd gedaan en Barney (wie?, Raymond van Barneveld, wie? Dat is een beroemde darter) heeft een 18 jaar jongere vriendin. Dat laatste was inderdaad ook een nieuwsbericht. Het zou leuker zijn als het andersom was maar dat komt niet zo vaak voor. Het is donker om me heen en ook een beetje donker in mijn hoofd. Het rommelt en moddert aan en door. Ik sta in een teamkamer en eet een oudbakken kerstkransje terwijl ik probeer om op te letten ( Waar op? Waarom? Omdat iemand misschien iets zegt dat ik moet weten over een op handen zijnde kerstviering). Terwijl ik hersenloos doorknaag hoor ik een collega zeggen dat het haar een goed idee lijkt om met het hele team de geloofsbelijdenis te gaan bidden ter afsluiting van de viering in de kerk. Ik stop met kauwen, probeer het kerstkransje weg te slikken en wens dat ik weg kan vliegen. En wel graag nu. Richting de Noordpool. Of Antarctica, dat vind ik ook goed. Ik voel een zeurende hoofdpijn opkomen. Ik word verkouden. En ik ben moe. Heel moe. Net zo moe als het jaar dat zich voortsleept. Nog maar een kerstkransje en een glazige blik terwijl ik denk aan sneeuw. En toen voelde ik het: Bijna steeg ik op.
|
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |