Ik zocht het speelschema van de EK vrouwen. En toen zag ik bovenstaande advertentie. Ik zie dit soort advertenties ook vaak bij buienradar, mijn favoriete heimelijke genoegen in de wondere wereld van internet. Meer nog dan een 14 daagde weersvoorspelling per uur verbaas ik me over dit soort advertenties. Het groene toverdrankje fascineert me maar vooral wat er onder staat: waarom jezelf moeilijk maken?
Los van het feit dat het taaltechnisch niet helemaal klopt; het klinkt nu als een variant op ‘ waarom jezelf mooi maken’ of lelijk of gek etc. Maar goed.. je kunt nu gewoon ketonen innemen. Ketonen. Alsof het borrelnootjes zijn. Borrelnootjes die zich via je maag een weg naar je buikvet ploeteren en daar dan de fik in steken. Het is dat ik niet de rest van mijn leven achtervolgd wil worden door een spamshitstorm die zijn weerga niet kent, anders zou ik op de link klikken. Uit nieuwsgierigheid. Ik heb buikvet plenty maar ik hoef het niet te verbranden en al helemaal niet met een groen kotsdrankje. Maar ketonen! Hoe komen ze erop? En wie zou het bestellen? Het parallel universum bestaat echt mensen, hier is het bewijs. En nu ga ik barbecuen want ik ben de aankomende drie dagen jarig. Gister was ik ook ineens onverwacht jarig dus wat dat betreft maak ik mezelf niet moeilijk. Ik vier gewoon mijn verjaardag. En ik realiseer me ook dat dit niet een van mijn beste stukjes is ( is er een point? Zelden) maar ik ben gruwelijk ongesteld en jarig zoals gezegd dus ik zeg toppie. Fijn weekend! En doe minstens 1 dag iets waar je heel veel zin in hebt.
0 Reacties
MysterieIk aan kind: hee P hoe gaat het met je?
P: heel slecht Ik: O wat is er gebeurd dan? P: ik ben gebeten door een mossel in mijn grote teen. Ik zat op een terras ergens op de Veluwe. Het was een klein terras, een stuk of 10 tafeltjes. De meeste mensen leken op wandelaars dan wel fietsers. Er werd koffie gedronken en taart gegeten en ergens bestelde iemand een biertje. Aan het tafeltje links van mij zat een vrouw die me vaag bekend voorkwam. Ik vroeg me af hoe zij hier terecht was gekomen, vast niet lopend: hoge hakken, geföhnd haar (je hebt geföhnd haar en geföhnd haar he, ik föhn mijn haar ook wel eens omdat ik een hekel heb aan nat haar. Ook aan föhnen maar net wat minder dan aan nat haar, inderdaad: mijn leven is geen rozentuin mensen. Maar point is: het föhnen geeft mijn haar geen extra dimensie en het enige verschil met mijn niet geföhnde haar is dat het droog is. Maar je hebt ook geföhnd haar dat de capslock is van de kapsels . Het haar neemt gigantische vormen aan. Google maar even als je me niet gelooft. En ik ben het woord geföhnd nu al zat. Ik wil het voorlopig niet meer zeggen of schrijven. Dat heb je met sommige woorden, daar krijg je heel snel genoeg van. Die woorden zijn dan weer de boterkoek van de woorden: een stukje is wel lekker omdat je het bijna nooit eet en 5 stukjes later weet je weer waarom maar anyway). Geföhnd haar, donkerrode lippenstift en een gigantische zonnebril. Ze had een donkerblauw met wit broekpak aan. Ze dronk een biertje maar in een bijzonder glas dus het was geen ordinaire tappils. En ik dacht: fucking hell het is Alexis Colby! Maar Blake was nergens te bekennen dus moest het wel Joan Collins zijn. Ze had wel een man bij zich, die kon ik wat minder goed plaatsen, sterker nog ik heb geen idee meer hoe hij eruit zag. Ik was veel te gefocust op onopvallend naar Joan kijken en denken: ik dacht dat ze dood was, maar nee hoor. Joan Collins doodleuk op de Veluwe. Ze nipte van haar drankje, ze at niks ( Joan Collins eet nooit iets behalve kaviaar dus voila) en ze rookte een sigaret. Jammer dat ze niet zo’n sigarettenpijpje gebruikte maar hee waarschijnlijk is dat haar versie van kamperen: je sigaret gewoon met je eigen vingers vasthouden terwijl je tussen het gepeupel zit. Ik ging verder fietsen dus ik heb niet gezien of ze inderdaad op een ligstoel naar een grote zwarte Limo werd gedragen. Maar het moet haast wel. Joan Collins op de Veluwe. Probeer dat maar eens te toppen. I love you Joan!
Toffe toekan taaRtIk heb geen idee wie deze stukjes leest op ongeveer 4 mensen na. Mocht er toevallig een leerkracht bij zitten en/of je weet even niet wat je moet doen met je kinderen, bij deze de educatieve tip van de week. Als je leuker onderwijs wilt ga je met kinderen een taart bakken. Tip: doe zelf zo min mogelijk. Je bent geen informatie verstrekker. Je geeft af en toe een voorzetje en je laat de kinderen zo veel mogelijk zelf doen. Ja dat betekent op je tong bijten ja. Dit is wat je ze laat doen. Sommige stappen lopen misschien door elkaar of misschien sla je die over.
Stap 1 taart brainstorm Stap 2 taarten onderzoeken Stap 3 ontwerp de eigen taart en / of zoek of bedenk een recept Lees je recept aan elkaar voor Stap 5 maak een boodschappenlijstje en zoek op hoeveel dit kost Stap 6 reken uit hoeveel het kost Stap 7 boodschappen doen Stap 8 zet alle spullen klaar Stap 9 bedenk met elkaar waneer de taart succesvol is en maak de taart met je groepje Stap 10 eet de taart op met de rest van de groep Het behelst alles: creatief denken, ICT vaardigheden, technisch lezen, begrijpend lezen, schrijven, spelling, rekenen, meten, wegen, samenwerken, bakken, presenteren en nog honderd andere dingen en het is vooral heel leuk: maximale vrolijkheid enthousiasme en betrokkenheid en dat in de laatste periode van het schooljaar. Appeltje eitje. Het was zondag. De wekker ging. Het was licht en ik realiseerde me dat ik had gedacht dat ik meer kon werken dan ik in werkelijkheid aankon. Ik zou een dikke 24 uur later tegen 3 mensen moeten zeggen dat ik het niet kon. Dat ik terug moest schalen. Ik vond de gedachte daaraan heel moeizaam te verteren. Het voelde alsof ik gestruikeld was over mijn eigen overmoed. Ik was teleurgesteld en verdrietig. Ik maakte koffie en ontbijt en alles voelde zwaar. Daarna fietste ik naar mounainbike les. Ook dat nog dacht ik. Waarom ook dacht ik. Dit wordt natuurlijk helemaal niks dacht ik. Hou op met zeuren dacht ik. Ik had mezelf een doel gesteld: ik wilde iets leren dat ik absoluut niet durfde, namelijk een heel technisch mountainbike parcours fietsen. Ik zag het somber in. Na 30 minuten was ik volledig in beslag genomen door het mountainbiken. Er was geen enkele ruimte voor iets anders in mijn hoofd. 5 uur later was ik intens gelukkig. Ik had iets gedaan dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik fietste het volledige parcours met alle drops en obstakels en andere vreselijkheid ( ik kan me voorstellen dat jij lieve lezer helemaal niks hebt met mountainbiken dus verzin hier iets dat je heel graag zou willen kunnen waar je niet je geld mee hoeft te verdienen en dat geen enkel hoger doel dient behalve dan dat je er heel blij van wordt) . Ik was ongenadig trots op mezelf. Het verdriet van de ochtend leek ineens klein en relatief ten opzichte van het geluk van de middag. Het zijn rare tijden. En waarom schrijf ik dit? Ik weet het niet. Omdat ik hoop dat het goed met je gaat. En dat er -als het niet helemaal goed met je gaat - misschien een deel is dat goed gaat. Er kan altijd iets lukken. Dat wil ik er misschien mee zeggen. Er kan altijd iets wel.
En anders kun je altijd nog een patatje gaan halen. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |