2 konijnen
3 reigers Een koereiger Vijf babyfazantjes. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder fazantenjonkies zag. Het was op een mtb parkoers. Ik kwam aan. Ze stonden stil op het pad. Ik bewoog langzaam en zo stil mogelijk achteruit en op een afstandje bleef ik staan. 4 jonkies liepen achter elkaar het struikgewas in. 1 bleef staan. Ik nam aan dat hij/zij in lichte paniek was. Met mijn telekinetische gaven probeerde ik hem zover te krijgen dat hij achter zijn broertjes en zusjes aan zou lopen. Komaan jongen, anders wordt het een lastig leven dacht ik hem toe. Hij keek me aan en ging ervoor. Erachteraan. Gelukkig. 1 vrouwtjesfazant ( 1 bij de jonkies, 1 ergens anders) 5 mannetjesfazanten op verschillende plekken. Of 1 supermannetjesfazant met speciale krachten die steeds op een andere plek opdook om mij in de gaten te houden. Ik opteer voor dat laatste. Nog 2 konijnen 1 vlinder 1 dode egel 1 muis Heel veel vogels waaronder een valkje Ik zag ook nog een paard met een mens erop maar dieren die in directe verbintenis staan met mensen tel ik nu even niet mee. Een hommel. Vliegjes op mijn arm. Ik wou dat het tot en met december zonnig was en 25 graden. ‘s Nachts mag het regenen. Ik weet dat dit een wens in de categorie is “ondoordachte kinderwensen” zoals: ‘ik wou dat ik snoep had dat nooit opging’ maar ik wens het toch. Die wens van snoep dat nooit opgaat schreef een klasgenoot op de lagere school in mijn vriendschapsboekje van vroeger. Een briljante wens. Maar geen dier dus ik hou erover op. Thuisgekomen zijn er de jonge en oudere koolmezen in de tuin, de dikke duif, de niet zo dikke duif, de zwarte kat (een van de buurtkatten die in onze tuin recreëren) en de overbuurhondjes. Die laatste hoor ik alleen, die zie ik niet. Zie die leeuwinnenIk kijk zelden naar voetbal. Het is niet zo mijn kopje thee. Het komt op mij vaak een beetje aanstellerig over en ik word heel moe van naar opgefokte uitbarstingen kijken. Maar sinds het EK van vorig jaar heb ik een zwak voor het Nederlands elftal. De vrouwen welteverstaan. Want vrouwenvoetbal is te gek! Het was snel, spannend, technisch en egotripperijloos en dus vooral heel leuk! Bijkomend leuk effect: een enorme toename van meisjes die op voetbal gaan. Ik weet al minstens 1 meisjesteam van meisjes die ik ooit les heb gegeven. Die zijn gewoon een voetbalteam begonnen. Niet dankzij mij trouwens maar dankzij een superstoere moeder die met die meiden is gaan trainen. Hulde! Want dat is een goed iets. Het is leuk als meisjes en vrouwen (en eigenlijk iedereen) gewoon op een sport gaan die ze leuk vinden zonder de vraag of “dat wel voor meisjes is”. Vandaag spelen de Nederlandse vrouwen. Dus sinds vandaag ben ik in leeuwinnen modus. Ik schakelde via mijn laptopje in op de NOS. En meteen kwam het weldoorvoede hoofd van Jantje Smit in beeld met een of ander vreselijk lied namens de Blokker ( na de Action de meest onbegrijpelijke winkel van Nederland) voor het Nederlands elftal. Ook was er een spaaractie met pindakaas. Omdat ik eigenlijk nooit tv kijk was ik even deze diarree van reclame vergeten. En hoezo Jantje Smit? Moet hij nou de vrouwen vertegenwoordigen? En waarom, waarom zie ik toch altijd als ik ergens een tv aanzet Jantje Smit? Ik weet niet wat het is want ik kijk bijna nooit tv. Maar als ik kijk komt ergens binnen drie minuten Jantje Smit in beeld. Jantje Smit is mijn groundhogday van tv persoonlijkheden. Twee dingen: 1. Ik weet dat Jantje Smit ondertussen Jan Smit is maar ik blijf voor altijd Jantje Smit zeggen, ja zo kinderachtig ben ik inderdaad. 2. Toen ik het woord tv persoonlijkheden intypte voelde ik ook een soort timewarp naar het holst van de jaren tachtig waar Willem Ruys en Jos Brink de zaterdagavond bepaalden. Voor iedereen onder de 37: de youtubers van toen zeg maar. Dus dat heb je je niet ingebeeld: die timesuckbackintime is er echt. Maar dat even terzijde. Waar was ik. O ja Jantje F. Smit. Help! Gelukkig is er Claudia de Breij. Die begrijpt dat soort dingen en die heeft een lied gemaakt waar je de oorlog wel mee kunt winnen. Ik moest er even in komen maar ik vind het eigenlijk wel een soort van ontroerend. En het is tof dat je als Nederlands vrouwen elftal een lied hebt dat iets moois zegt in plaats van “wij zijn Nederland iedereen moet aan de kant”. Schaam je Jantje Blokker Smit. Dus Brava Claudia! Je kunt het lied hier kijken ( alleen luisteren is nog beter): m.youtube.com/watch?v=H3dadr32zto
Nu alleen nog een vrouwelijke voetbalcommentator en dan ben ik helemaal blij. Heb je nog TRAUMA'S?De Psychiater die me vraagt waar ik denk dat het vandaan komt. ‘Nou, ik weet het niet zeker maar ik denk uit mijn jeugd’ zeg ik en ik moet mijn best doen om niet te lachen. De Psychiater doet haar best om niet te gretig te klinken als ze de vervolgvraag stelt.
Ik ben nooit eerder bij een psychiater geweest dus ik heb niet echt een referentiekader maar ik lijk te maken te hebben met een telefilm versie. ‘Heb je nog trauma’s?’ De Psychiater kijkt me over haar bril aan. Ik wacht tot Frans Bauer uit een kast springt en naar een camera wijst waar ik in moet lachen maar Frans laat zich niet zien. ‘Eh nou nee ik geloof van niet’. Ik weet niet eens wat ik allemaal zou kunnen antwoorden. Ik probeer neutraal te kijken. ‘ Je doet aan sport zie ik. Doe je ook iets met sociale contacten?’ ‘ nee’ zeg ik. ‘ ik doe niet aan sociale contacten’. Ik schiet in de lach. De Psychiater vindt het niet grappig. ‘Sorry’ zeg ik, ‘was dit serieus?’. ‘Sommige mensen zijn heel eenzaam hoor’ zegt de Psychiater streng. ‘Sorry’ zeg ik nog een keer, ‘U heeft helemaal gelijk’. Ik ben bij Het Bedrijf voor Het Traject zodat ik ga leren om meer balans te vinden tussen mijn werk en de rest van mijn leven. Hun woorden. Ik wil graag mijn energie wat beter kunnen doseren en leren om de dingen wat beter te kunnen laten voor wat ze zijn. Mijn woorden. ‘Het gesprek met de Psychiater is onderdeel van het traject. De Psychiater neemt de uiteindelijke beslissing welk traject je gaat volgen’ is me uitgelegd. Ik denk dat ik die beslissing zelf neem, sterker nog, ik weet het zeker, maar ik hou het voor me. Deze Psychiater van Het Bedrijf neemt zichzelf Heel Serieus. En de medewerkers van het bedrijf nemen haar blijkbaar ook serieus want het woord psychiater wordt ongeveer met dezelfde eerbied uitgesproken als laten wr zeggen de aartsbisschop ( en nee ik ga dit niet nu ook met een hoofdletter schrijven). Even voor het referentiekader: Het Traject is een zesweeks traject van twee dagen per week waarin ik lekker ga Tai chi-en en mindfulness ga oefenen en yoga en dat soort dingen. Ik ga ‘es lekker in mezelf zitten peuren’ om met mijn goeie vriend B te spreken. Zijn advies : ‘je moet er gewoon even helemaal ingaan joh, zie het als een cadeau. Wanneer krijg je die tijd nou om dit soort zelf onderzoek te doen? Gewoon hoppekee gaan! Je haalt er altijd wat uit’. Ik ben het helemaal met hem eens. Ik ga er ongetwijfeld wat aan hebben. Dus dat is het punt ook niet. Het punt is dat je eerst langs een paar wandelende clichés moet. Die vragenlijsten afvinken omdat ze niet weten hoe ze een gesprek moeten voeren omdat er geen daadwerkelijke interesse is. Terwijl dat is toch een soort fundamentele basis. Een wezenlijke interesse in de ander. Of ten minste nieuwsgierigheid. Maar goed ik heb het er weer keu-rig vanaf gebracht. Denk ik. En vanavond ga ik lekker naar mijn eerste boksles. Met mijn sociale contacten. Trauma’s verwerken. Uit mijn jeugd. Pompompom. Ik fietste van Rotterdam naar Amersfoort. Het was warm en zonnig. Onderweg zag ik dit. Eerst dacht ik dat het kunst was ( als ik iets zie dat ik niet direct kan plaatsen denk ik automatisch eerst dat het kunst is, meestal is dat ook het geval). Ik stopte om beter te kunnen kijken . Misschien is het kunst maar mijn interpretatie is dat het een deel van een muur van een gebouw van heel vroeger is. Een overblijfsel, een herinnering. Iets dat stand heeft gehouden. Het was de moeite van het kijken waard. Ernaast lagen koeien in het weiland. Zij zagen andere dingen. Het was warm en stil en landerig. Toen wist ik nog niet dat ik een uur later totaal verdwaald in de Utrecht Pride zou belanden omdat alles en iedereen die kant op ging. Afgezette straten, verkeersstromen dat soort dingen. Het was dat ik een doel had ( ik wil naar Amersfoort) anders was ik gebleven omdat het heel gezellig en vrolijk en vriendelijk was. De stad, de mensen, de sfeer. Uiteindelijk vond ik een straat die me de stad uit leidde en overging in een fietspad langs een rijksweg met bos aan de andere kant. Ik zag ook nog een bergeend en een haas. Zwaaiend met een regenboog vlaggetje. Nee dat is niet waar. Wel zag ik op de terugweg een jonge man de trein uitstappen met een regenboogvlaggetje in zijn hand. Hij keek intens gelukkig. Dat was wel waar en ik werd daar zelf ook gelukkig van. Het gaf me een supergoed gevoel. Hoopvol.
|
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |