Heb je nog TRAUMA'S?De Psychiater die me vraagt waar ik denk dat het vandaan komt. ‘Nou, ik weet het niet zeker maar ik denk uit mijn jeugd’ zeg ik en ik moet mijn best doen om niet te lachen. De Psychiater doet haar best om niet te gretig te klinken als ze de vervolgvraag stelt.
Ik ben nooit eerder bij een psychiater geweest dus ik heb niet echt een referentiekader maar ik lijk te maken te hebben met een telefilm versie. ‘Heb je nog trauma’s?’ De Psychiater kijkt me over haar bril aan. Ik wacht tot Frans Bauer uit een kast springt en naar een camera wijst waar ik in moet lachen maar Frans laat zich niet zien. ‘Eh nou nee ik geloof van niet’. Ik weet niet eens wat ik allemaal zou kunnen antwoorden. Ik probeer neutraal te kijken. ‘ Je doet aan sport zie ik. Doe je ook iets met sociale contacten?’ ‘ nee’ zeg ik. ‘ ik doe niet aan sociale contacten’. Ik schiet in de lach. De Psychiater vindt het niet grappig. ‘Sorry’ zeg ik, ‘was dit serieus?’. ‘Sommige mensen zijn heel eenzaam hoor’ zegt de Psychiater streng. ‘Sorry’ zeg ik nog een keer, ‘U heeft helemaal gelijk’. Ik ben bij Het Bedrijf voor Het Traject zodat ik ga leren om meer balans te vinden tussen mijn werk en de rest van mijn leven. Hun woorden. Ik wil graag mijn energie wat beter kunnen doseren en leren om de dingen wat beter te kunnen laten voor wat ze zijn. Mijn woorden. ‘Het gesprek met de Psychiater is onderdeel van het traject. De Psychiater neemt de uiteindelijke beslissing welk traject je gaat volgen’ is me uitgelegd. Ik denk dat ik die beslissing zelf neem, sterker nog, ik weet het zeker, maar ik hou het voor me. Deze Psychiater van Het Bedrijf neemt zichzelf Heel Serieus. En de medewerkers van het bedrijf nemen haar blijkbaar ook serieus want het woord psychiater wordt ongeveer met dezelfde eerbied uitgesproken als laten wr zeggen de aartsbisschop ( en nee ik ga dit niet nu ook met een hoofdletter schrijven). Even voor het referentiekader: Het Traject is een zesweeks traject van twee dagen per week waarin ik lekker ga Tai chi-en en mindfulness ga oefenen en yoga en dat soort dingen. Ik ga ‘es lekker in mezelf zitten peuren’ om met mijn goeie vriend B te spreken. Zijn advies : ‘je moet er gewoon even helemaal ingaan joh, zie het als een cadeau. Wanneer krijg je die tijd nou om dit soort zelf onderzoek te doen? Gewoon hoppekee gaan! Je haalt er altijd wat uit’. Ik ben het helemaal met hem eens. Ik ga er ongetwijfeld wat aan hebben. Dus dat is het punt ook niet. Het punt is dat je eerst langs een paar wandelende clichés moet. Die vragenlijsten afvinken omdat ze niet weten hoe ze een gesprek moeten voeren omdat er geen daadwerkelijke interesse is. Terwijl dat is toch een soort fundamentele basis. Een wezenlijke interesse in de ander. Of ten minste nieuwsgierigheid. Maar goed ik heb het er weer keu-rig vanaf gebracht. Denk ik. En vanavond ga ik lekker naar mijn eerste boksles. Met mijn sociale contacten. Trauma’s verwerken. Uit mijn jeugd. Pompompom.
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |