In december was ik 2 x een paar dagen ziek. Ergens halverwege december en met kerst. Begin januari voelde ik me niet helemaal fit. Ik werd steeds moeier. En toen ineens had ik een lichte longontsteking (zei de dokter). Een paar dagen later was het weer bijna over. Vervolgens begon het hoesten. En kreeg ik koorts. Dat was niet goed zei de dokter. Je hebt wel erg vaak last van je luchtwegen. Misschien heb je toch een vorm van asthma. Ik kreeg een pufje mee. De hele Tour de France gebruikt het zei de dokter. Nou dan zal het wel goed zijn zei ik. Nou ja en ze gebruiken ook nog andere dingen zei de dokter. Ik heb een aardige en goede dokter. En hij houdt van fietsen. Dat spreekt voor hem. Dit moet nu wel met een paar dagen klaar zijn zei de dokter. Dus laat het even weten. Is goed zei ik. Ik liep naar buiten met een nieuwe en mij onbekende antibiotica kuur. Hee Sambutalmol zei K. Lachen dat gaan we gebruiken voor de volgende fietstest. Wat goed is voor het peloton is ook goed voor ons. Ik ga je er helemaal afrijden zei ik. K en ik weten allebei dat dat nooit gaat gebeuren. Ik stond vervolgens thuis te klunzen met een soort pompje en inhalator. Het voelt allemaal niet zo goed. Als ik overdag alleen maar in bed wil liggen klopt er iets niet. Ik hoest als een 80 jarige roker die zich verslikt heeft. En nu slik ik braaf de nieuwe antibiotica en andere pillen, lees ik de bijsluiter (moet je eigenlijk nooit doen als je hypochonder bent) en kijk ik voor de achtste dag op rij vanuit mijn bed naar de boekenkast, de vogeltjes buiten, naar de palmboomplant waarvan ik niet zeker weet of het palmboomfamilie is, naar mijn telefoon en ik drink thee. Ik slaap. Ik lees een thriller maar ik weet eigenlijk niet waar het over gaat.Ik verlang naar fietsen, naar bos, naar energie. Het komt wel weer. Tot later.
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |