StormmoeMijn ouders verhuisden zaterdag van Kruiningen naar Hansweert. Ik hielp en het was een goede dag. Ik was moe en ik dacht het gaat wel over. Ik ben al best lang moe en ik denk het gaat wel over. Gisteren bleef ik nog een dag bij mijn ouders want er was een storm en dat was spectaculair en gedoe ( denk dakpannen en zonnepanelen over straat, dat soort dingen) tegelijkertijd, ik moest volgens mijn trainingsschema 4 uur fietsen. Ik durfde niet. Wel ging ik met mijn moeder en Perro de hond naar de dijk. Kijken naar de wind en de storm en het water en de horizon en de kracht die van dat alles uitgaat. We waaiden bijna om. Perro vond het te gek en wij ook. Niemand waaide definitief de lucht in. We besloten voor de tweede avond Chinees te halen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met mijn ouders afhaalchinees heb gegeten en twee keer achter elkaar is een once in a lifetime experience. We kozen een ander Chinees restaurant zodat we vergelijkend warenonderzoek konden doen. Het was landerigheid ten top en ik was vooral blij dat iedereen zo moe en landerig was. Mijn moeder en ik reden naar het restaurant ( mijn moeder is veel dapperder dan ik; die stapte gewoon vrolijk de auto in met windkracht zes, niks aan de hand), we moesten lang wachten, we bestelden een glas wijn en het was de leukste wachttijd die ik me kan herinneren. Ik nam me gisteren wel heilig voor om dan toch echt vandaag te gaan fietsen. Ook al zou ik moe zijn. En nu denk ik alleen maar: alsjeblieft niet. Ik wil helemaal niks behalve heel lang slapen en wakker worden als het zomer is. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, dat zou ook een beetje raar zijn. Of wegvluchten naar een warm land. Fietsen in het zonnetje. Tegelijkertijd hoor ik daar de japiekrekelstem in mijn hoofd die zegt dat het ook wel van belang is om de tijd die nu aan de hand is niet alleen door te komen maar er ook wat leuks mee te doen. Moeoeoeoe zeggen mijn gedachten tegen Japie. Deze tijd met storm en wind en regen die vanalles op doet waaien, optilt en wegsmijt is niet de beste. En meebewegen was nooit mijn sterkste punt. Misschien moet ik een tijdje dropjes gaan eten en dik worden. Misschien moet ik gaan linedancen. Misschien moet ik alles maar een beetje op zijn beloop laten. Maar waar zit dan de grens tussen dingen op zijn beloop laten en met een pak magnums in je bed blijven liggen? Ik ben geen ervaringsdeskundige in beiden. Ik zou wel heel graag een tijdje in een dier willen veranderen. In een panda. Een linedancende panda. Een gelukkige uitgeruste linedancende panda. Bamboestokje in de poot, John Denver op de achtergrond en een beetje heen en weer waggelen. John Denver, wat is daar eigenlijk van geworden?
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |