Zonvakantie 2Ik had het niet zo bedacht maar ik beleefde mijn eigen eerder geschreven weblogstukje. Niet dat ik werd vertrapt door een kudde senioren in een all inclusive, wel dat ik op microfietsvakantie ging. Ik koos een omgeving waar ik niet eerder geweest was en die goed te doen was met trein ( ik neem mijn mountainbike mee in de trein dus 5x overstappen valt in de categorie ‘niet goed te doen’, ik weet het, ik ben een luxepaard). Omgeving Breda leek me een goed idee. Zo gezegd zo gedaan: rugzakje gepakt, fiets mee, trein in en klaar. Voor ik het wist fietste ik over ‘de konijneberg’. Dit klinkt heel waterschapsheuvel maar het bleek het lokale industriegebied. Ok, maakt niet uit, zo gaat dat met mijn fietsvakanties en je moet er even doorheen maar dan kom je ook ergens. Mijn mountainbike heeft een naam, alle drie mijn fietsen hebben een eigen naam. Ze zijn belangrijk voor me want ze zorgen dat ik op plekken kom waar ik anders niet zou komen. De mountainbike heet de blauwe draak. Hoe meer ik dit ga toelichten hoe raarder het klinkt, als een gesprek waarin je jezelf vastpraat en hoe meer je zegt hoe vaster je komt te zitten dus daar stop ik nu mee. Dus anyhoo, dat allemaal even terzijde: Tien minuten later reed ik met de blauwe draak over smalle paadjes door mooie bossen en over zandpaden langs weilanden en akkers met een boerderij zo hier en daar. Alsof ik in een ander land was. De lucht was grijs en het was stil in die zin dat er geen stadsgeluiden waren. Het bos viel als een soort dekentje over me heen. De blauwe draak en ik wentelden ons in een tijdloos gekeuvel van bewegen. Alsof er helemaal geen tijd was, dus eigenlijk alsof er alleen maar tijd was. Eindeloos veel tijd dus alles kon langzaam. In de verte zagen we af en toe een mens. Het regende zo zachtjes dat je het bijna niet voelde, het was de zachtste regen ooit. Er waren veel omgevallen bomen. Ik rook de lente. Ik hing de ontdekkingsreiziger uit tot ik geen zin meer had. En toen volgde ik de ouwe trouwe rood-witte ANWB paddestoelen en stond ik binnen een half uur weer op het station in Breda. Het was zo n dag waarop alles goed was. Toen ik in de trein stapte ging de zon schijnen. Heel even.
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |