0 Reacties
StormmoeMijn ouders verhuisden zaterdag van Kruiningen naar Hansweert. Ik hielp en het was een goede dag. Ik was moe en ik dacht het gaat wel over. Ik ben al best lang moe en ik denk het gaat wel over. Gisteren bleef ik nog een dag bij mijn ouders want er was een storm en dat was spectaculair en gedoe ( denk dakpannen en zonnepanelen over straat, dat soort dingen) tegelijkertijd, ik moest volgens mijn trainingsschema 4 uur fietsen. Ik durfde niet. Wel ging ik met mijn moeder en Perro de hond naar de dijk. Kijken naar de wind en de storm en het water en de horizon en de kracht die van dat alles uitgaat. We waaiden bijna om. Perro vond het te gek en wij ook. Niemand waaide definitief de lucht in. We besloten voor de tweede avond Chinees te halen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met mijn ouders afhaalchinees heb gegeten en twee keer achter elkaar is een once in a lifetime experience. We kozen een ander Chinees restaurant zodat we vergelijkend warenonderzoek konden doen. Het was landerigheid ten top en ik was vooral blij dat iedereen zo moe en landerig was. Mijn moeder en ik reden naar het restaurant ( mijn moeder is veel dapperder dan ik; die stapte gewoon vrolijk de auto in met windkracht zes, niks aan de hand), we moesten lang wachten, we bestelden een glas wijn en het was de leukste wachttijd die ik me kan herinneren. Ik nam me gisteren wel heilig voor om dan toch echt vandaag te gaan fietsen. Ook al zou ik moe zijn. En nu denk ik alleen maar: alsjeblieft niet. Ik wil helemaal niks behalve heel lang slapen en wakker worden als het zomer is. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, dat zou ook een beetje raar zijn. Of wegvluchten naar een warm land. Fietsen in het zonnetje. Tegelijkertijd hoor ik daar de japiekrekelstem in mijn hoofd die zegt dat het ook wel van belang is om de tijd die nu aan de hand is niet alleen door te komen maar er ook wat leuks mee te doen. Moeoeoeoe zeggen mijn gedachten tegen Japie. Deze tijd met storm en wind en regen die vanalles op doet waaien, optilt en wegsmijt is niet de beste. En meebewegen was nooit mijn sterkste punt. Misschien moet ik een tijdje dropjes gaan eten en dik worden. Misschien moet ik gaan linedancen. Misschien moet ik alles maar een beetje op zijn beloop laten. Maar waar zit dan de grens tussen dingen op zijn beloop laten en met een pak magnums in je bed blijven liggen? Ik ben geen ervaringsdeskundige in beiden. Ik zou wel heel graag een tijdje in een dier willen veranderen. In een panda. Een linedancende panda. Een gelukkige uitgeruste linedancende panda. Bamboestokje in de poot, John Denver op de achtergrond en een beetje heen en weer waggelen. John Denver, wat is daar eigenlijk van geworden?
BalkonVanaf de bank in de kamer zie ik het balkon en de tuin van de overbuurvrouw. Op het balkon staat een knalrode houten stoel en een tafeltje. In de tuin staan witte plastic stoelen. De overbuurvrouw heeft ook een overbuurkind en twee overbuurhondjes. Het overbuurkind is denk ik een jaar of 17 en heeft groen haar en alleen al daarom vind ik het een leuk persoon. Het is belangrijk dat er jonge mensen zijn die hun haar groen verven of roze en buiten de perfecte wereld stappen. De overbuurhondjes blaffen heel vaak. Soms worden ze buitengesloten en staan ze in de overbuurtuin in het niks te blaffen. In de winter zie ik met name de hondjes. Maar zodra het iets beter weer wordt zie ik ‘s ochtends de overbuurvrouw in een smurfblauwe badjas op de rode stoel zitten. Ze rookt. Terwijl ze rookt doet ze iets met haar telefoon en soms leest ze een krant/tijdschrift/boek dat kan ik niet zo goed zien. Het is een fantastisch beeld. Er gaat een bepaalde rust en genoeglijkheid en troost vanuit. De overbuurvrouw laat zich mooi niet gekmaken. Zelfs de overbuurhondjes blaffen niet. Dat doen ze pas als de overbuurvrouw opstaat. Dan is de sigaret op en gaat de dag beginnen.
De sprinter naar uitgeestElke ochtend als ik veel te vroeg naar mijn werk fiets zie ik een bord van de N.S. Ik fiets namelijk onder het station door ( dit klinkt nu alsof ik een soort kruising ben tussen een mol en een graafmachine maar het is een tunneltje). Anyhoo ik zie dan het bord waarop staat: ‘de sprinter naar Uitgeest. 7:25’en daaronder staan heeeeel veel namen want de sprinter naar Uitgeest doorkruist elke tot dan toe niet duidelijk geïdentificeerde plek in Nederland. Cappelle Schollevaar(ja echt), Nieuwerkerk, Abcoude, Breukelen, Holendrecht, je kunt het zo gek niet bedenken of deze sprinter komt er. Het bord is voor mij een baken: als er nog 7:25 staat ben ik op tijd. Zo niet moet ik harder fietsen. Tijdens deze ochtenden wens ik regelmatig dat ik mijn fiets op slot zet en in de sprinter stap en onderweg naar nergens langs al die namen rij. Abcoude, hoe is het daar, wie woont daar, wat doe je in Abcoude? En zo verder. Ik doe het nooit. Tot nu. Nu zit ik in de sprinter. Ik ga een vriendin opzoeken die in Amsterdam woont. Er zijn snellere manieren om in Amsterdam te komen maar dat doet er even niet toe. Ik zit in de sprinter. Naar Uitgeest. Ik zal niet aankomen in Uitgeest en dat vind ik niet erg ( Uitgeest stel ik me voor als een soort hotel California maar dan in de vorm van lelijke Rabobank gebouwen en een supermarkt, het is een aanname maar ik neem het risico gewoon even niet). Ik kijk naar buiten, naar al dat Nederlandse landschap dat voorbijtrekt: weilanden met hier en daar een zwaan, ganzen, hekje, sloot, alles plat en groen en bruin afgewisseld met bebouwing ( veel kantoorgebouwen en oude nieuwbouw, het lijkt inwisselbaar of de sprinter nu in Gouda Goverwelle is of in Breukelen, maar ik ken de finesses van deze plekken niet ) en de grijze lucht erboven. De lucht lijkt een beetje zwaar. Het is eigenlijk precies zoals ik het me had voorgesteld. Ik rij en kijk en ik hoef er niets mee. En straks stap ik uit en ben ik weer aanwezig. Maar nu nog even niet. Maandag zal ik even zwaaien. Als ik me door het station heen boor.
Move overSerieus?
Dus even voor de duidelijkheid: De vrouwen rijden harder dan verwacht. Er dreigde gevaar ( hoort u hier ineens ook dat Jaws muziekje?) dat de vrouwen de mannen in zouden halen. Dus? Good for them. Maar nee. Er werd een ‘noodgedwongen pauze ingelast’. Eh pardon? Hoezo? Het enige juiste hier zou zijn om de mannen in te halen. Move over slome en rechts houden! Haai Niki, haai Greg, haai everybody, ik kom er even langs. See you at the finishline, Ha! Ik denk dat het een superlollige fantastische bloedfanatieke koers zou worden. En als de organisatie bang is voor chaos (eerlijk is eerlijk, ik zou direct een tandje bijzetten zo’ n haantje ben ik dan weer en als ik dit al denk kan ik me niet voorstellen dat het mannelijk peloton denkt Ah joh lama gaan) dan zou je dus ook de mannen kunnen laten stoppen. Zou dat ook maar in iemands hoofd opgekomen zijn? |
Archieven
Augustus 2020
AuteurMiriam R Categorieën |